De prins en de kei

Er was er eens een prins die op een mooie zondagochtend besloot een wandeling te maken over zijn landgoed. Hij was van plan om langs de vijvers naar de rozentuin te lopen en van daaruit naar de beeldentuin te gaan om daar in het prieel heerlijk te kunnen genieten van een kopje thee met iets lekkers erbij. Onderweg genoot hij van het  mooie uitzicht op de bergen. Terwijl hij luisterde naar het gezang van de vogels, bewonderde hij de prachtige vlinders en de bijen die op de bloemen neerstreken.

Maar plotseling werd zijn vredige gevoel bruut verstoord doordat hij botste tegen een grote ronde steen die daar zomaar midden op het pad lag.

De prins werd heel kwaad en riep uit:
“Welke idioot heeft het in zijn hoofd gehaald  om deze kei op mijn pad te leggen?”

Hij schopte en duwde hard tegen de steen en schreeuwde om hulp.

Maar niemand hoorde hem. Niemand kwam hem helpen.
Wat de prins ook deed, hij kreeg de grote steen niet weg.

Moe van het duwen en trekken, strompelde hij woedend terug naar zijn kasteel.
Hij had totaal geen oor en oog meer voor de schoonheid onderweg, waar hij eerst zo van had genoten. Hij vervloekte iedereen die mogelijk iets met deze grote kei te maken had.

Bij zijn thuiskomst raadpleegde hij zijn raadsheer, want hij wilde weten waarom  dit nare voorval hem moest overkomen. De raadsheer zei: “deze steen staat symbool voor de manier waarop U met problemen in het leven omgaat. In  het leven van ieder mens gebeuren  er nu eenmaal altijd dingen waar wij geen invloed op hebben.

De kunst is dan te leren daar anders mee om te gaan en het te leren accepteren.

In plaats van ons als een dolleman op een probleem te storten, kunnen we er veel beter rustig naar kijken. Dan zullen we merken dat we veel makkelijker tot creatieve oplossingen komen.” De prins had even tijd nodig om over deze wijze woorden na te denken.

De volgende dag maakte hij de wandeling opnieuw, met de woorden van zijn raadsheer in gedachten. De grote kei lag nog steeds op dezelfde plek.

Om er eens rustig over na te denken, ging de prins voorzichtig op de steen  zitten.
Tot zijn verwondering zag hij opeens dat hij vanaf die plek een prachtig uitzicht had op zijn eigen kasteel en over de hele vallei met de bergen op de achtergrond.

Zo werd vanaf dat moment de mooie grote kei voor de prins een vast rustpunt tijdens zijn wandelingen. En als hij zich weer eens ergens druk over maakte,  hielp de steen hem tot bezinning te komen. Hij voelde zich dan niet langer meer buitengesloten, maar voelde zich gezien, gehoord en vooral erkend.