“Daar” is “Hier”

Ik maakte een avondwandeling. De dorpsweg was ruw en oneffen.
Er was een vriend bij me, een monnik die erg veel gereisd had.
Er was bijna geen pelgrimsoord waar hij niet geweest was.
Hij zocht het pad naar het Goddelijke. Die avond stelde hij me een vraag:
“Welk pad is het dat naar het Goddelijke leidt?”
Hij had vele anderen ditzelfde gevraagd. Langzamerhand was hij met vele paden vertrouwd, maar de afstand tussen hem en het Goddelijke bleef dezelfde als voorheen.
Het was niet zo dat hij die paden niet geprobeerd had, hij had alles gedaan wat hij kon.
Hij had geen doel bereikt, maar hij was nog steeds niet moe van het reizen en het zoeken naar nieuwe paden.
Ik zweeg enige tijd. Toen zei ik: “Er is geen pad om te bereiken wat ik zelf ben.
Paden zijn er om “het andere” te bereiken: dat wat “ver weg” is.
Wat dichtbij is – en dichterbij dan ik zelf bestaat niet – kan niet via paden bereikt worden.
Je kunt alleen iets vinden als je het kwijt bent.
De vraag is: “Kan het Goddelijke ooit verloren gaan?”
Je kunt je eigen zelf niet verliezen, je kunt het alleen vergeten.
Alles wat liefdevol aan het licht blootgesteld wordt, krijgt als een diamant zijn glans weer terug.
Vandaar dat je nergens naar toe hoeft: je hoeft je enkel te herinneren dat je liefde en licht bent.
Je hoeft niets te doen – enkel te weten.
En weten is bereiken. Wat we moeten weten is: “Wie ben ik?”
Dit te weten is het Goddelijke bereiken. Dan kom je waarlijk thuis.
Op een goede dag, wanneer al onze pogingen nutteloos lijken, wanneer geen pad ergens meer heen leidt,
zal het duidelijk worden. Dan ontdek je dat wat je ook doet, je nooit de waarheid zult bereiken.

Want alle doen leidt je daarvan weg. Waar het doen ophoudt, openbaart zich het zijn.
Er is geen pad dat “daar” heen leidt. “Daar” is “hier”. 

Elke ervaring is om je verder te helpen.
Elke ervaring in je leven daagt je uit om te groeien, om te worden zoals je bedoeld bent te zijn.
Uiteindelijk gaat het maar om een ding: sta stil en aanschouw wat is. Het enige wat je hoeft te doen is ‘zijn’.

De sleutel tot het ware geluk is te vinden binnen in jezelf.
De bekende schilder Pablo Picasso zei ooit eens: “Ik zoek niet, ik vind.”

Het “NIET WETEN” maakt deel uit van het avontuur van het leven.
Veelal gedragen we ons als een bang vogeltje, dat het nest niet durft te verlaten.

We verlangen ernaar dat iemand ons beschermt en ons voedt en stilletjes blijven we dan hopen dat de moedervogel eraan komt om ons dat voedsel te geven dat ons vervult.

Maar het geluk van vervulling komt meestal alleen tot stand, wanneer je dat wat je van de buitenwereld verlangt, aan jezelf geeft. Het leven is een paradox.

We zijn steeds maar op zoek naar zingeving en naar het doel van het leven.
Als we het eenmaal gevonden hebben, beseffen we dat het er altijd al was.

We keken er alleen overheen. Om jezelf te helen moet je dus de weg naar binnen bewandelen, om te ontdekken dat alles wat je wilt en waar je zo naar verlangt in feite al in je zit.
Wat binnen in jezelf zit, kun je vervolgens naar buiten brengen.

Vanuit liefdevolle acceptatie van wie jij ten diepste bent, blijf je verbonden met de Bron van liefde en licht in je eigen hart. Iemand die van liefde vervuld is, zal zijn liefde graag met anderen willen delen.
Vanuit verbondenheid komt het verlangen in harmonie te zijn met anderen. Heb dus vrede met jezelf en met dat wat er is.

Het helpt je om weer terug te keren naar huis, je thuis te voelen bij jezelf en voor jezelf een veilig plekje te scheppen in de wereld, waarbij alles er in liefde mag zijn.